zaterdag 15 december 2012

Cultuurportfolio 9: The Artist


The Artist is een Franse stomme film uit 2011. De film is volledig opgenomen in zwart-wit naar een script en regie van Michel Hazanavicius. De hoofdrolspelers zijn Jean Dujardin en Bérénice Bejo. The Artist werd in 2011 genomineerd in de categorie beste film voor de 24e Europese filmprijzen en werd zes keer genomineerd voor een Golden Globe. Twee van de Golden Globes gingen naar beste komische film en beste muzikale film. Tijdens de 84e Oscaruitreiking won de film vijf Academy Awards waaronder die van beste film, beste regisseur en beste mannelijke acteur in de hoofdrol.
The Artist is een imitatie van de stomme film op zijn hoogtepunt (rond 1920). De film laat de overgang zien van stille films naar films met klank. Er wordt ook gebruik gemaakt van karakteristieke, minimale tussentitels, krachtige beelden, sterke mimiek en uiteraard klassieke filmmuziek van Ludovic Bource. In de hele film wordt niet gesproken behalve in de laatste minuut.
Het verhaal gaat over een fictieve filmster George Valentin (Jean Dujardin). Hij maakt de ene na de andere succesvolle film, doet met zijn glimlach vele vrouwen zwijmelen en is algemeen geliefd. Zijn invloed is zo groot dat hij de jonge, onbekende Peppy Miller (Bérénice Bejo)  bekendheid bezorgt en een rolletje in zijn nieuwste film als danseres bezorgd. Peppy evolueert naar een echte filmster, groter dan George omdat zij één van de actrices is die de film met klank heeft vastgelegd. George gelooft echter niet in de geluidsfilm en neemt ontslag bij de baas van de studio (John Goodman). Eerst begint hij zelf met films te maken maar de eerste flopt echter meteen, later verlaat zijn vrouw hem en gaat hij failliet.
De enige die erom treuren zijn Peppy Miller, die inmiddels een enorme ster van de geluidsfilm is geworden, en George’s trouwe bediende (James Cromwell). Zij helpen de suïcidale George Valentin weer hogerop en gaat terug in de showbizz. Niet zoals verwacht samen met Peppy in de geluidsfilm, maar als een duo tapdansers, wat de studiobaas van Peppy , -ex van George, erg apprecieert.
Ik vond dit echt een goede film hoewel het geen echte ‘blockbuster’ is. Het is ook een leuk idee om de klankloze zwart-wit films te eren en te imiteren. Ik vind de prijzen die de film gewonnen heeft echt terecht.






Het Logo




de laatste scène




De Affiche

Geen opmerkingen:

Een reactie posten